Biografia:
Jan Tomaszewski, pseud. Tomek (ur. 9 stycznia 1948 we Wrocławiu), polski piłkarz, trener i publicysta sportowy. Grał na pozycji bramkarza, wielokrotny reprezentant Polski w piłce nożnej. Należał do czołówki bramkarzy lat 70 i uważany jest za jednego z najlepszych bramkarzy w historii polskiej piłki nożnej. Od 1973 roku (z przerwą w latach 1978-1982, kiedy kontynuował karierę piłkarską w Belgii i Hiszpanii), mieszka w Łodzi.
Kariera:
Karierę piłkarską rozpoczął w Śląsku Wrocław, w barwach tej drużyny zadebiutował w I lidze. W latach 1963-1967 był zawodnikiem Gwardii Wrocław. W 1971 został powołany przez wojsko do Legii Warszawa. Jednak po kilku słabych występach stracił miejsce w pierwszej jedenastce i w 1972 przeniósł się do ŁKS Łódź, gdzie udało mu się wywalczyć pozycję jednego z najlepszych polskich bramkarzy. Od 1978 występował za granicą – w Beerschot i Herculesie Alicante.
Kluby:
* Polska Śląsk Wrocław (1960-1962),
* Polska Gwardia Wrocław (1963-1967),
* Polska Śląsk Wrocław (1968-1970),
* Polska Legia Warszawa (1970-1972),
* Polska ŁKS Łódź (1972-1978),
* Belgia Germinal Beerschot Antwerpia (1978-1981),
* Hiszpania Hercules Alicante (1981-1982),
* Polska ŁKS Łódź (1982-1984).
Jako piłkarz największe sukcesy odniósł grając w reprezentacji Polski. W drużynie narodowej zadebiutował 10 października 1971 w meczu eliminacji mistrzostw Europy z drużyną RFN w dramatycznych okolicznościach – wyznaczony do gry Piotr Czaja tuż przed meczem rozchorował się i musiał zostać zastąpiony przez Tomaszewskiego. Reprezentacja Polski przegrała 1:3, a Tomaszewskiego bardzo krytykowano za postawę w reprezentacyjnym debiucie.
Następny mecz w drużynie narodowej udało mu się rozegrać dopiero po półtorarocznej przerwie w marcu 1973. Wówczas jednak wywalczył sobie miejsce w pierwszej jedenastce reprezentacji, z którą jesienią 1973 wywalczył awans do mistrzostw świata. Przyczyniła się do tego jego postawa w meczu eliminacyjnym z Anglią rozgrywanym 17 października 1973 na stadionie Wembley. Nazwany przed meczem przez popularnego angielskiego trenera Briana Clough clownem Tomaszewski skutecznie bronił polskiej bramki, przepuszczając w meczu tylko jeden strzał, oddany przez Allana Clarke'a z rzutu karnego. Dzięki swojemu występowi zdobył duży szacunek wśród angielskich kibiców oraz zyskał przydomek bohatera z Wembley, oraz człowieka, który zatrzymał Anglię.
Piłka nożna.
W 1974 brał udział w mistrzostwach świata w RFN, w których reprezentacja Polski zajęła trzecie miejsce. Dwukrotnie w tych mistrzostwach obronił rzuty karne – Staffana Tappera w meczu ze Szwecją i Uliego Hoenessa w meczu z RFN. Po mistrzostwach zdobył wielkie uznanie, a Pelé nazwał go najlepszym bramkarzem świata.
W reprezentacji Polski wystąpił również na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu w 1976 (srebrny medal) oraz na mistrzostwach świata w Argentynie w 1978, w trakcie których stracił miejsce w reprezentacyjnej bramce na rzecz Zygmunta Kukli. W czasie obydwu mistrzostw świata (1974, 1978) rozegrał 990 minut w 11 spotkaniach. Do drużyny narodowej powrócił na 2 mecze w 1981. Ostatni występ, a zarazem jedyny jako kapitan reprezentacji zanotował w towarzyskim spotkaniu z Hiszpanią rozegranym 18 listopada 1981. Ogółem w barwach narodowych wystąpił w 63 meczach oficjalnych.
Jest bezdyskusyjnie uważany za jednego z najwybitniejszych bramkarzy w historii polskiej piłki nożnej. Należał również do światowej czołówki bramkarzy lat 70. Wielokrotnie, także po zakończeniu kariery występował w meczach pokazowych i charytatywnych.
Bez większych sukcesów próbował swoich sił jako trener. W latach 1989-1990 był trenerem bramkarzy reprezentacji Polski. Prowadził również w kilku meczach drużynę Widzewa Łódź w sezonie 1989-1990. Jako jeden z nielicznych zaliczył swój trenerski debiut w ekstraklasie jeszcze przed zakończeniem kariery - w ostatnim meczu sezonu 1980/1981 kierował zespołem ŁKS w meczu z Szombierkami, by jesienią 1982 dograć tam jeszcze 4 mecze jako zawodnik.
