Ernest Otton Wilimowski, przydomek Ezi (ur. 23 czerwca 1916 w Kattowitz (obecne Katowice), zm. 30 sierpnia 1997 w Karlsruhe, Niemcy) - piłkarz polski i niemiecki pochodzący z mniejszości niemieckiej Katowic (sam o sobie mówił, że jest Górnoślązakiem). Reprezentant Polski i Niemiec. Grał na pozycji lewego łącznika. Dysponował bardzo dobrym dryblingiem oraz znakomitą skutecznością strzelecką.

Statystyka:

112 bramek w 86 meczach dla Ruchu Wielkie Hajduki (Ruch Chorzów)
21 bramek w 22 spotkaniach reprezentacji Polski
13 goli w 8 występach reprezentacji Niemiec
Fritz Walter powiedział o nim: To chyba jedyny piłkarz na świecie, który zdobywał więcej bramek niż miał szans[potrzebne źródło].

Przeszedł do historii mistrzostw świata jako pierwszy strzelec czterech bramek w jednym meczu w turnieju finałowym. Rekord ten pobił dopiero 56 lat później Oleg Salenko.

Drugim słynnym meczem Wilimowskiego była ostatnia gra polskiej reprezentacji przed wybuchem wojny. 27 sierpnia 1939 w Warszawie Polska podejmowała silny zespół węgierski (wicemistrzowie świata z 38). Węgrzy objęli po 33 minutach dwubramkowe prowadzenie ale Wilimowski strzelił w odpowiedzi trzy bramki oraz wywalczył rzut karny, dzięki czemu mecz zakończył się zwycięstwem Polaków 4:2.

 Życiorys 
Po urodzeniu nazywał się Ernst Otto Prandella, jako nastolatek przybrał nazwisko ojczyma. Był wychowankiem niemieckiego klubu 1. FC Kattowitz. W wieku 17 lat przeszedł do Ruchu Wielkie Hajduki. W 86 meczach ligowych strzelił 112 bramek, był królem ligowych strzelców w 1934 i 1936, przewodził także tabeli strzelców w przerwanym sezonie 1939. 21 maja 1939 w meczu ligowym z Union-Touring Łódź zdobył 10 bramek (mecz zakończył się zwycięstwem Ruchu 12:1), co do dziś pozostaje rekordem polskiej ligi. Między innymi dzięki niemu Ruch świętował cztery tytuły mistrza Polski (1934, 1935, 1936 i 1938).

W 1936 za alkohol został wyrzucony z reprezentacji olimpijskiej (choć jak podaje Andrzej Gowarzewski, prawdziwym powodem wyrzucenia Wilimowskiego z kadry było jego rzekome zawodowstwo[potrzebne źródło]). Teorię że "pijaństwo" było tylko pretekstem zdaje się potwierdzać fakt iż inni gracze Ruchu, którzy tego nieszczęsnego dnia (tuż po zwycięstwie w lidze i na dwa dni przed kompromitacją 0:9 z Cracovią) na olimpiadę pojechali - (Teodor Peterek, Gerard Wodarz, Jan Badura). Według Śląskich komentatorów uderzenie w Wilimowskiego miało być uderzeniem w Ruch Chorzów (wtedy Hajduki Wielkie) który wygrywając rok po roku ligę był solą w oku działaczy z centrali PZPN.

Niesamowitą skuteczność prezentował w reprezentacji narodowej. Wilimowski zadebiutował w polskiej reprezentacji w 1934 w meczu z Danią) Łącznie w 22 spotkaniach strzelił 21 bramek. Do historii przeszły przynajmniej dwa mecze Wilimowskiego w kadrze. W debiucie Polski w finałach mistrzostw świata w 1938 w Strasburgu zdobył cztery bramki w meczu z Brazylią, a piąta została strzelona z rzutu karnego podyktowanego po faulu na Wilimowskim (Fryderyk Scherfke). Popisy strzeleckie Wilimowskiego wystarczyły jednak tylko do przedłużenia meczu (4:4), po dogrywce Brazylia wygrała 6:5. Polska odpadła, ale Wilimowski był wymieniamy jako jeden z najlepszych piłkarzy mistrzostw. Polska była typowana jako czarny koń Przyszłych Mistrzostw Świata w 1942, do których nie doszło.

Po wybuchu II wojny światowej Ernest Wilimowski podpisał volkslistę. Wyjechał w głąb III Rzeszy i kontynuował karierę sportową. Grał m.in. w klubach 1. FC Kattowitz (1939-1940), Polizei-Sportverein Chemnitz (1940-1942) czy TSV 1860 Monachium (1942-1944), w barwach którego zdobył Puchar Niemiec). W latach 1941-1942 zaliczył 8 występów w kadrze narodowej Niemiec, zdobył w tych meczach 13 bramek.

Po wojnie Wilmowski został wymazany z historii polskiej piłki. W Polsce został potępiony i skazany na zapomnienie. Po wojnie pozostał w Niemczech, na boisku do 1959 roku. Osiadł w Karlsruhe. Został urzędnikiem, odmówił pracy w Niemieckim Związku Piłkarskim. Nigdy już nie wrócił na Śląsk.

 Przebieg kariery piłkarskiej
1927-1934: 1. FC Kattowitz
1934-1939: Ruch Wielkie Hajduki (od 1 kwietnia 1939 Ruch Chorzów, od 1 września 1939 Bismarckhütter Ballspiel Club, od 12 listopada 1939 Bismarckhütter Sport Vereingung 1899 e.V)
1940 1. FC Kattowitz
1940-1942: Polizei-Sportverein Chemnitz
1942-1944: TSV 1860 München (i w ramach rozgrywek drużyn wojskowych Soldatenelf – "Rote Jäger")
1946-1947: Chemnitz-West
1947: Hameln 07
1947-1948: TSV Detmond
1948-1950: BC Augsburg
1950-1952: FV Offenburg
1952-1953: Singen 04
1953-1955: VfR Kaiserslautern
1956: FV Kehl

 Bramki w reprezentacji Polski 
Łącznie – 21 bramek w 22 spotkaniach; 16 w meczach towarzyskich, 1 w meczu eliminacji mistrzostw świata, 4 w finałach mistrzostw świata
1934: ze Szwecją 1, z Jugosławią 1, z Niemcami 1
1937: ze Szwecją 1, z Danią 1, z Jugosławią 1 (el. MŚ)
1938: ze Szwajcarią 1, z Irlandią 1, z Brazylią 4 (MŚ), z Jugosławią 2, z Norwegią 1, z Irlandią 1
1939: z Belgią 2, z Węgrami 3