Władysław Antoni Żmuda (ur. 6 czerwca 1954 w Lublinie), polski piłkarz i trener piłkarski.

Na boisku występował w formacji obronnej. Swoją karierę rozpoczynał w Motorze Lublin. Grał także w Gwardii Warszawa, Śląsku Wrocław i Widzewie Łódź, później również w drużynach włoskich (Hellas Werona, US Cremonese) i amerykańskich. Trzykrotny mistrz Polski (1977 ze Śląskiem, 1981-1982 z Widzewem). W reprezentacji Polski od 1973 do 1986 (91 meczów i 2 gole – to trzeci wynik po Lacie i Deynie); czterokrotnie brał udział w Mistrzostwach Świata w piłce nożnej (1974 – brązowy medal, 1978, 1982 – brązowy medal i 1986). Do Żmudy należy rekord występów wśród polskich piłkarzy występujących na MŚ – aż 21 gier w czterech kolejnych finałach (do 1998 roku był to 2 wynik po Uwe Seelerze z RFN). Zdobył również srebrny medal olimpijski w Montrealu (1976).

Jako trener współpracował z Pawłem Janasem – szefem reprezentacji olimpijskiej, walczącej bez powodzenia o występ na igrzyskach w Sydney (2000), oraz w 2003 rok, gdy ten prowadził już pierwszą drużynę narodową, następnie z selekcjonerem pierwszej reprezentacji Jerzym Engelem (m.in. na Mundialu w Korei i Japonii 2002). Samodzielnie, bez sukcesów, prowadził polską reprezentację młodzieżową w eliminacjach Młodzieżowych Mistrzostw Europy 2006.

Ukończył Akademię Wychowania Fizycznego we Wrocławiu i Międzynarodową Szkołę Trenerską we Włoszech. Z wykształcenia Żmuda jest nauczycielem wf. i trenerem pierwszej klasy piłki nożnej.